Terugkijkend op 2018 valt mij op dat de schoorsteen nog steeds rookt en dat ik nog steeds worstel met dezelfde issues als een jaar geleden. Er is nog steeds stress en ik ben nog steeds niet getrouwd met mijn grote liefde. Ook al zijn er stapjes gemaakt, mijn gezin is nog steeds een ordeloze bende en mijn huis is na 19 jaar nog steeds niet af. Waar doe ik het voor, denk ik dan wel eens...
Er verandert zoveel in een jaar, een kind is het huis uit, en toch verander ik niet mee. Ik blijf een stresskonijn. Alles voelt hetzelfde, behalve mijn lichaam, dat krijgt een andere vorm en voelt soms vreemd.
Kan ik hier iets positiefs uit destilleren? Doe ik het fout of doe ik het goed? Ik doorleef. Ik doorsta. Ik heb mijn geliefden lief. Telt dat ?
We leven ons leven als werkmiertjes, schoonmaken, zorgen voor eten, orde, regelmaat. Want als je niet goed functioneert dan ben je een profiteur. Nu mijn lichaam veroudert voel ik ook mijn afhankelijkheid toenemen. Wordt er straks ook voor mij gezorgd? Zullen mijn overbelaste schouders nog genezen, of niet meer. Moet ik andere wegen inslaan, een baan erbij nemen, voor de zekerheid, of juist gas terugnemen. Raar hoe een mens vaker met de toekomst bezig is dan genieten van de rust in het NU.
Ik heb de symbolische betekenis van het kruis her-ontdekt. Het herinnert mij eraan vaker stil te staan bij het heden. En mij even naar boven te richten. Even de verticale dimensie te voelen en mij te laten dragen door het heelal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten